Ik denk aan wie jou voelden toen het nog kon.
Ze knepen hun ogen toe. Legden hun slaap tussen wijsvinger en duim als een dakje. Ze tuurden. Als je te fel werd, lieten ze de wimpers neer. Dan leek je nog meer te gloeien. Daarna gingen ze verder met wat het leven vroeg. Straalden ze ons soms een beetje toe. Je voedde hen, tot de dag dat ze onder gingen.
Bedankt voor het woord, Silvia Theunissen.
Reactie plaatsen
Reacties