Ik struin door het bos en jij bent het bankje.
En weer dat bankje. En weer. Je wil dat ik kom zitten om bij jou stil te staan. Anderen doen het, kerven namen in je. Ik loop vaak voorbij. Ik mis geen mensen maar sferen. Je bent een bui tegen wie ik me niet bescherm. Ik weet dat je hier hoort en over- waait.
Met dank aan Suzanne Vos voor het woord.
Reactie plaatsen
Reacties