Ik schoof jou in een rugzak van New Balance.
Je wiegde in het polyester. Floot de rits open, dan verschenen de boeken waarin je stond. Hoekjes waren fronzen geworden, karton in de verdrukking. Ik leverde je nogal eens onzeker in, twijfelde of ik je goed had gemaakt. Blijkbaar was dat zo, want na een tijd kreeg ik je niet meer. Nu lig je schuin over het bureau van mijn dochter. Je bent de enige die altijd en nooit wordt opgegeven.
Met dank aan Carice Le Roy voor het woord.
Reactie plaatsen
Reacties