Tranen

Het is of een meerkoppige jury tegenover me zit.

Dat voel ik vaker als ik aan meervouden schrijf. Best ongemakkelijk. Wie jullie ziet opkomen heeft vaak een zelfde gevoel. Jullie zijn innige uitingen en dat maakt ons mensen zenuwachtig. We hebben geleerd dat je moet troosten: je slaat een arm om de ander heen, of dept met woorden. Niemand troost in de hoop dat jullie maar blijven stromen. Ja, therapeuten, maar zij krijgen ervoor betaald. Of ze zélf vaak huilen weet ik trouwens niet. Wel denk ik dat zij het inhouden langer uithouden.

Met dank aan Suzanne Vos voor het woord.