Ik duwde met twee handen grote bladertakken weg, wel een uur.
En toen strekte jij je voor mij uit. Je leek op een meer, je oogde zo natuurlijk. Je deinde zonder weg te stromen, als wachtte je op ons. Zoals ze me verteld hadden lag je vol drijvende penen. Ook daar zat het groen nog aan. Wow. Een kanaal vol wortels, eindelijk van dichtbij gezien. Ik begrijp volkomen dat ze dit uitje organiseren in het eerste jaar van Tandheelkunde.
Bedankt voor het woord, Ko.
Reactie plaatsen
Reacties